روز شهادت امام رضا(ع) كه نزديك مي‌شود شعله‌هاي عشق حوالي صحن و سراي امام رؤوف، زبانه مي‌كشد و زنان نوغاني به سنتي 1200 ساله رخت ماتم به تن مي‌كنند.حوالي مضجع شريف ، محله‌اي است كه زنان آن اولين عزاداران تربت پاك آقا امام هشتم(ع) بوده‌اند.
نوغان، محله‌اي است به قدمت تاريخ در دل توس و مجاورت سناباد كهن، قطعه‌اي از مشهد مقدس كه با نام امام رؤوف گره خورده است؛ محله‌اي با مردمان خونگرم و صميمي و عاشق اهل بيت.
در بيش از هزاره بعد از آن غروب حزن انگيز كه سلاله پاك رسول خدا به زهر مامون عباسي، تا عرش خدا عروج كرد، نوغان همواره نوحه خوان حزن اين شهادت غريبانه است.
در نخستين لحظات آن هنگامه غمبار، زنان نوغان اولين كساني بودند كه مويه كنان در جوار پيكر پاك فرزند فاطمه حاضر شدند و پرپر شدن لاله باغ مصطفي(ص) را به مادرش زهرا(س) تسليت گفتند.
از آن روز به بعد، نوغان با نام امام رضا(ع) قوام و دوام گرفت، مادران نام شهيد خفته در توس را بر فرزندانشان نهادند، همه شدند رضا و عليرضا و غلامرضا. زنان نوغان، مردانشان را به ساختن فضايي محصور براي قبر فرزند موسي بن جعفر(ع) تشويق كردند و سال‌هاي سال مريدانش در همين محله خادمي زائران اندك آقا را ميزباني كردند.
در نوغان مشهد كه گام برداري، براحتي مساجدي را مي‌بيني كه سياهپوش ابدي آقاست، مساجدي به‌نام امام رضا(ع) و هيات‌هاي آل طاها و مرتضوي و... كه همه افتخار بهره مندي از عباراتي منتسب به مولا را زينت رفتار مذهبي خود كرده‌اند. و امروز زنان نوغان با آمدن30 صفر جمع مي‌شوند، شيون مي‌كنند، اشك مي‌ريزند، خون مي‌گريند در رثاي مظلوميت شهيدي كه اميرمهرباني بود و توسط شقي‌ترين مردم، فرسنگ‌ها دور از وطن، به شهادت رسيد.
شام غريبان امام رضا (ع) در غروب سي ام صفر، حزن سنگين مشهد را رقم مي‌زند و زنان نوغان در دسته‌هاي متشكل به سنت 12 قرن عزاداري، پاي در حريم عشق مي‌گذارند.
مراسم ويژه عزاداري زنان نوغان، رسم دلنشيني است كه به دل‌هاي بي‌قرار آتش مي‌زند و بي اختيار اشك‌ها را جاري و قلوب محزون را مهياي مرثيه سرايي عارفانه مي‌كند.
زنان نوغان روزهاي آخر صفر، سفره‌هاي نذري خود را پهن مي‌كنند و كوچه‌هاي قديمي و تو در توي اين محله قديمي را با كتيبه‌هاي سياه مي‌پوشانند، بوي گلاب و سپند، خرما و حلوا و آش نذري در فضا مي‌پيچد؛ عزاداري پرشور و هق هق زنان نوغان، جلوه‌اي از ارادت ناب بانوان مومن ايران زمين به ساحت قدسي خاندان عصمت و طهارت است كه در سالروز شهادت ثامن الائمه(ع) در جوار بارگاه ملكوتي آن امام همام تبلور مي‌يابد.
آنچه به عنوان نمادي از عزاداري‌هاي جاودانه براي امام هشتم(ع) توسط زنان نوغان انجام مي‌شود، تركيدن بغض‌هاي هزار ساله شيعه است كه در اندوه شهادت مظلومانه پيشوايان خويش، تلنبار شده و اينك سر باز كرده است.
اما آنچه هست، غصه‌اي قديمي است كه هر صفر سر باز مي‌كند و بال كبوترهاي حرم را در فراق آقا و مولايشان مي‌سوزاند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
